Ik woon in een klein dorp en de kinderen spelen hier al heel jong op straat. Mijn oudste dochter (zonder FAS) mocht al op haar 4-de alleen naar de speeltuin even verderop in de straat. Doodeng vond ik het, maar het wende snel. Jade (met FAS dus) is nu 6 en ze wil ook op straat spelen. Tot nu toe lukte het me om haar en haar broertje in de tuin te laten spelen, maar nu wil ze er op uit. Oefenen met fietsen, alleen naar de speeltuin. Het is er gelukkig rustig (voordeel van een klein dorp!) maar als er al een kind aan het spelen is op “haar” schommel is de speeltuin te klein. Geheel gefrustreerd is ze aan het schreeuwen. Ik snel uit de tuin om haar te helpen. De schommel in de tuin is dan uiteraard helemaal geen geschikt alternatief, hoe zou ik dat nu kunnen denken?
Simon is 14. Toen het hem op zijn 9-de lukte om alleen voor mij een krant te kopen, wist ik niet wie er trotser was, hij of ik. Op zijn 11-de fietste hij alleen naar de winkel, anderhalve kilometer verderop over het fietspad en kocht voor zichzelf een zakje snoep van zijn zakgeld. Wat weer een overwinning!!
Vasthouden of loslaten? Beschermen tegen de wereld of door schade en schande wijs laten worden? Het zijn vragen waar ik bijna dagelijks mee worstel. Ik probeer een gulden middenweg te bewandelen. Een kind van 6 alleen op straat? Nee, een kind met FAS niet zonder toezicht. Hij wil het wel, maar ik blijf op de achtergrond waakzaam aanwezig. Een kind van 9 die niet alleen naar een winkel durft? Een kind van 9 met FAS moet rustig aan oefenen thuis, ervaringen op doen met mamma er bij en is dan hopelijk zelfstandig genoeg om het zelf te durven en te kunnen. Succes ervaringen, daar gaat het om. Maar wat als hij 18 wordt? Kan ik hem dan loslaten? Onze maatschappij vindt van wel. Hij heeft zelf al wel een plan bedacht. “Ik blijf bij je wonen tot mijn 25-ste. Daarna ga ik op mezelf wonen.” Heerlijk, dat hij dat nu al zelf bedacht heeft. Maar ik ga me toch binnenkort maar eens verdiepen in het verschil tussen curatele en bewind voering…….