Over verwachtingen, FAS, hechtingsproblematiek bij adoptie en (licht) verstandelijk beperkt zijn
Zoals de meesten van jullie ongetwijfeld wel weten zijn onze kinderen speciaal. Ja, natuurlijk, die van jullie ook, elk kind is speciaal hoor ik jullie denken. Klopt! Toch zijn die van ons weer ff anders. Toen wij in april 2011 het telefoontje kregen met het voorstel tot adoptie van onze kinderen, veranderde ons leven voorgoed. Ja, inderdaad, zoals bij iedereen die kinderen krijgt.
In de loop ter tijd bleek dat onze kinderen een hele koffer aan extra’s bij zich hadden. Zo heeft hun biologische moeder zwaar alcohol gedronken tijdens haar zwangerschappen. Dat heeft voor de kinderen gezorgd dat ze FAS hebben (Foetaal Alcohol Syndroom). De hersenen zijn al in de baarmoeder zo beschadigd dat veel verbindingen in die hersenen niet gemaakt zijn. Daardoor hebben ze lichamelijke en geestelijke problemen. Zo is de oudste verstandelijk beperkt, en de jongste is licht verstandelijk beperkt. Beide hebben ze ADHD als gevolg van FAS. Helaas zijn er geen medicijnen die FAS kunnen genezen of beter maken. Sommige medicatie kan wel de uitingen van bijvoorbeeld ADHD of psychiatrische problemen iets verminderen. Maar ook dat is anders, want door de hersenschade werken medicijnen anders dan bij andere kinderen. Ook zorgt FAS voor het hebben of ontwikkelen van obsessies. Ik zal jullie de details besparen maar geloof me, dat is bijzonder onprettig en het beteugelen hiervan is een dagtaak voor ons.
Door hun verleden (geboren, direct naar pleeggezin, daarna door ons geadopteerd) zijn er in de eerste levensjaren veel dingen anders gegaan. Dan komt de hechtingsproblematiek om de hoek kijken. Bij de oudste (hij was bijna 5 bij adoptie) is dit helaas een Reactieve Hechtings Stoornis geworden (RHS). Google maar eens op RHS, of RAD, of bodemloos syndroom. Bij de jongste (bijna 3 bij adoptie) wordt het hechtingsproblematiek genoemd. Mag ook gegoogeld worden natuurlijk.
Nu is het zo dat door al deze “dingen” bij elkaar onze kinderen niet reageren zoals andere kinderen reageren. Was het maar waar! Belonen werkt namelijk niet. Ja misschien 1 keer, hooguit 2x. Daarna is het niet meer interessant dus werkt het niet. Boos worden op ze helpt ook niet. Emoties lezen en begrijpen is iets wat ontzettend moeilijk voor ze is. Dus boos? “Jeetje wat kijkt mamma nu raar, ik moet er van lachen” en dat is het dan wel. Iets verbieden? Tja, ook dat werkt eigenlijk niet. Weer door het gebrek aan inlevingsvermogen en het onvermogen tot iets te laten beklijven.
Wat wel werkt? Dat wisselt. Neutraal blijven, niet heel boos worden, ook niet heel enthousiast worden. Dat is in elk geval een redelijke mogelijkheid. Maar ja, hersens zijn hersens en deze hebben schade, dus wat vandaag werkt, werkt morgen niet. En ook hier zijn wij bezig met herhalen, herhalen, herhalen. En er zijn “straffen”. Zoals Niet op de tablet of telefoon mogen. En die handhaven we ook.
Verwachtingen? Ja nou en of! Die hebben wij (gehad). Van onszelf, van onze kinderen, van onze omgeving. Helaas zijn verwachtingen eigenlijk hele nare “dingen”. Want wat als ze niet uitkomen. Stel je dan jezelf teleur? Of je kinderen? Of je omgeving? Of wordt je teleurgesteld? Nou, ik vink ze allemaal maar aan.
Want ja, inderdaad, bij andere kinderen zonder deze problematiek werkt het prima om heel veel liefde te geven. Of om eens een keer goed boos te worden en te straffen. Maar zonder inlevingsvermogen en met een verstandelijke beperking en hersenschade en met een beschadigde hechting is dat echt een heel ander verhaal.
Dus mensen om ons heen, onze verwachtingen zijn al zo vaak naar beneden bijgesteld op alle vlakken dat we eigenlijk geen verwachtingen meer hebben. Niet meer van onze kinderen, niet meer van onze omgeving. Natuurlijk nog steeds van onszelf. Wij voelen uiteraard ook de verwachtingen die anderen van ons hebben. Willen jullie die ook niet meer op ons projecteren? Maar gewoon accepteren dat het is zoals het is. En dat we met zijn allen ons stinkende best doen om een balans te vinden zodat we in redelijke harmonie ons leven kunnen leiden? Dank u!
