#@$*!!!
Het is een onderwerp waar ik niet graag over praat. En een organisatie als de bond tegen vloeken vind ik vrij ouderwets. Maar vanmorgen wil ik het toch graag even hebben over het grof taalgebruik van één van mijn kinderen. Ik weet het: hij kan er niks aan doen, zijn gedrag is erg ontremd. Hersenschade doet rare dingen met mensen. We gebruiken medicijnen om prikkels te dempen en impulsen te reguleren, maar hij blijft ontremd. In ons gezin proberen we heel zorgvuldig om te gaan met onze taal, respect, empathie, spelen een belangrijke rol in de opvoeding.
Helaas komen de kinderen, als ze ouder worden, in aanraking met mensen die minder zorgvuldig zijn in het taalgebruik, en is het leuk om ook zelf eens te “knetteren”. Maar het blijft daar niet bij, het is onderdeel van zijn gedrag geworden.
Maar zoals het nu gaat is het echt niet leuk meer, voor ons als gezin, maar ook voor omstanders, buren bijvoorbeeld.
Ik bespreek dit ook regelmatig met de orthopedagoog. Zij vertelt mij dat eigenlijk maar één ding goed werkt: negeren en hopen dat het gedrag zoals zij het zegt: “uitdooft”. Het is een aanpak dit we thuis proberen toe te passen, althans binnenshuis. Maar buitenshuis is dit een stuk lastiger. We hebben te maken omstanders die zeer afkeurend reageren of zich beledigd voelen. En ik kan me dit zo goed indenken! Nu probeer ik dit op te lossen door de kinderen direct uit de omgeving weg te halen, af te leiden als dat mogelijk is. Maar ik blijf mezelf zo’n slechte moeder voelen dat ik dit niet op kan lossen!
