Persoonlijk vind ik een vuurwerkshow prachtig. Harde knallen, mooie pijlen, Geweldig. Toen mijn kinderen jong waren waren ze ontzettend bang voor vuurwerk. Ik snap het ook wel, vooral de jeugd in het dorp begon al begin december met knallen. Als ze buiten speelden net voor het donker kwamen er groepjes opgeschoten jongens voorbij die een rotje in hun richting gooiden. Paniek!! Ze durfden bijna niet meer naar buiten! Een kennis nam ze vorig jaar mee naar het carbid schieten. Hij dacht ze een plezier te doen door ze kennis te laten maken met deze traditie. Wel gehoorbeschermers mee natuurlijk. Maar ze durfden eigenlijk niet uit de auto te stappen. Dat wat wij zo prachtig vinden, die harde knallen, dat geweld, dat was zo bedreigend voor ze!
In januari bleef het bij ons thuis nog lang onrustig. Elke avond moest ik bezweren dat er geen knallen meer zouden komen. En als er dan toch nog een verdwaalde knal klonk waren ze verontwaardigd, boos op mij omdat ik had gelogen. Maar toen een van de kinderen in juni nog steeds elke avond vroeg of er echt, echt geen knallen meer kwamen en hij nog steeds met gehoorbeschermers in bed lag werd het toch tijd voor verdere acties. Ik regelde EMDR via de orthopedagoge en dat hielp erg goed. We herhaalden het nog een keer of twee en de stress werd voor hem behapbaar. De volgende stap was: Exposure (blootstelling). We zochten al in oktober op internet naar vuurwerkfilmpjes, vooral die met harde knallen. We vonden zelfs een aantal apps voor op hun tablet waarbij je zelf vuurwerk kon “afsteken”. Viel heel erg in de smaak.
We moeten er nu weer even doorheen, de vuurwerk stress. Het wordt met oudejaarsdag best lastig. Veel binnen zitten denk ik. Maar wel om 12 uur van achter het raam genieten van de vuurpijlen!
