Als je een kind met FASD opvoedt, dan kan je je verliezen in afspraken, zorgen, gesprekken, artsen, psychologen, scholen, woede-aanvallen, liegen, stelen, enzovoort. Wat anderen je ook vertellen of vinden van jouw opvoedmanieren, jij weet dat je er alles aan doet om voor je kind te zorgen. Maar hoe zit het met jouw eigen grens?
Een kind opvoeden met hersenschade is ongelooflijk zwaar. Je kind is namelijk niet de enige die hiermee leeft. Het heeft ook effect op jou als moeder of vader. Zelfs broertjes en zusjes, of huisdieren kunnen beïnvloed worden door het gedrag wat je kind met FASD laat zien. Voor hen is het ook niet gemakkelijk om ermee om te gaan. Alle aandacht die het vraagt van jullie en die zij dus minder krijgen. Zij zien ook dat het veel energie kost. Deze kinderen passen zich vaak aan, worden haast onzichtbaar, de glass children.
Door alles wat je met je kind meemaakt, heb je misschien het gevoel dat je faalt. Dat je niet in staat bent om voor je kind te zorgen. Een kind dat jou aan de ene kant zo hard nodig heeft en dat jou aan de andere kant keihard wegduwt. Keer op keer bedenk je nieuwe strategieën, lees je informatie en zoek je naar de juiste therapeut om jullie kind te helpen. Wat heeft dat met jou gedaan?
En op sommige dagen lijkt jullie inzet daadwerkelijk zijn vruchten af te werpen. Je merkt iets van nabijheid, of je kind laat zich ineens door jou knuffelen. Wat voor een ander misschien een kleine stap is, is voor jou kind een enorme winst. Voorzichtig hoopvol kijk je naar je hem en dat geeft je de kracht om door te gaan. Totdat de volgende crisis zich aandient. Het is verbazingwekkend hoe snel je weer terugschiet in je stressmodus.
Hoe vaak ben je huilend in slaap gevallen? Heb je je teruggetrokken op de wc om maar even rust te hebben? Denk je er stiekem wel eens aan om een paar dagen alleen ertussenuit te gaan, ergens waar je weer tot rust kunt komen? Hoeveel vrienden ben je verloren? Heb jij je baan nog kunnen houden? Ben je ondertussen bekend bij de politie of het ziekenhuis? Hoe vaak moest jij je dit schooljaar melden bij de leerkracht? Zie jij ondertussen ook overal beren en spoken, net als je kind?
Veel ouders van een kind met FASD ontwikkelen zelf ook stress. Die voortdurende stress die breekt je een keer op. Je bent geen robot en zeker als het op je kind aankomt, dan doet het je iets met je wanneer je voor de zoveelste keer wordt uitgescholden, of wanneer je geschopt en geslagen wordt. Natuurlijk begrijp je waar dit gedrag vandaan komt en de blikken van anderen kan je al steeds beter negeren. Maar het put je uit.
En je weet het, je moet voor jezelf zorgen. Uit een lege beker valt niet te schenken. Maar hoe je dat doet, is de grote vraag.
Het is geen schande om te zeggen dat je het niet meer weet, dat je hulp nodig bent en dat je het fijn zou vinden wanneer je kind een paar uurtjes, of een paar dagen ergens anders kan zijn. Dat er iemand meekijkt met jou om te laten zien waar nog ruimte te winnen is. Het is dan fijn dat er ook iemand naar jou luistert, waar jij tegenaan loopt, iemand die jouw kant begrijpt. Een luisterend oor dat geen vooroordelen heeft.
Zorg niet alleen dat er therapie komt voor je kind, maar misschien is het ook wel fijn voor jezelf. Neem de tijd en zoek iets dat bij je past. Misschien is dat wel therapie bij een psycholoog, EMDR, klankschaalsessies, ontspanningsmassages, een coach, of een counselor. Hoe voller jouw beker is, hoe meer jij kan geven. Als je zo vecht voor je kind, mag dat minstens zo hard voor jezelf.
