Kinderen met FAS hebben vaak moeite met eten. Rijst is een regelrechte ramp. Yoghurt met stukjes fruit, daar doe je ze geen plezier mee. Brood in kleine stukjes gesneden, het liefst zonder korst.
Jaren hebben wij geworsteld met het eten. We hebben er nooit een strijd van gemaakt, daar wordt het niet beter van. Door kleine beetjes te geven, gezonde tussendoortjes, kwamen ze aan hun vitaminen.
Zo aten onze kinderen van fonduebordjes. Een vakje voor de aardappelen, een vakje voor de groente en een vakje voor het vlees, uiteraard in piepkleine stukjes. Dat ze tijdens het eten de aardappelen in hun hand pakten, vervolgens helemaal fijnknepen en daarna pas in hun mond stopten, daar maakten wij geen punt van. Zo aten ze het wel en kregen ze in ieder geval iets binnen. De fondueborden gebruikten wij, zodat de verschillende soorten eten elkaar niet zouden raken, want dat was uit den boze.
Naarmate de kinderen ouder werden ging het eten wel wat beter, maar groente was geen favoriet. Er stond heel vaak macaroni bij ons op het menu. Niet dat wij fervente pasta-eters zijn, maar daar konden wij zo mooi de groente in verstoppen. Ik raspte wortels, sneed tomaten, hakte uitjes, en allerlei ander soorten groente die ik daarna kookte. De gekookte groente werd net zolang gemixt en gehakt totdat er een gladde saus ontstond. Wanneer de kinderen het eten op tafel zagen staan, dan werd er steevast geroepen:”Yes, macaroni met alleen maar saus!”
Wat heerlijk en zeer fijn als een school FASD ”ziet” en er aan wil werken om uit kind het beste te halen. Echt voor alle scholen aan te bevelen om zich in FASD te verdiepen en vooral er met zijn allen aan te willen werken. Ik weet dat er verschillende mensen zijn die met veel plezier voorlichtingen geven op scholen. In ons geval hebben alle betroffen juffen en andere externen zoals fysiotherapie en logopedie en orthopedagoog een voorlichting gehad over FASD. Op deze manier is zoon even weer super extra in de picture gekomen. Hierna zijn we met zijn allen in bespreking bij elkaar gekomen. Om te kijken of we allemaal op een lijn zitten. En zo fijn dan om te zien dat we inderdaad allemaal op een lijn zitten! We zien allemaal hetzelfde bij zoon zowel logo als fysio, iedereen! Er is geen verschil in hoe we hem zien, hoe we hem vinden reageren en hoe we allemaal willen, alles op alles te zetten om het beste voor zoon te krijgen. Hem op die plek te krijgen waar hij hoort. Want hij is zeer complex in zijn hulpvraag.
En het lukt! We hebben maandelijks contact met school. Daarnaast hebben we tips over en weer gegeven, wat het beste bij zoon werkt. Hoe kunnen we bijvoorbeeld zijn gespannenheid minder laten worden. Bij zoon helpt strelen, is onze ervaring. Hoe kunnen we de onrust weghalen? Een wiebelkussen kan dit hopelijk een stuk oplossen. We weten dat er meer in hem zit dat hij nog steeds laat zien. Waar komt dit vandaan? Zijn er nog oplossingen? Wat kan logopedie en fysiotherapie toevoegen in het geheel op school? Maar wat vooral het allerbeste werkt is de samenwerking tussen school, hulpverleners en de ervaring van ouders. En dit is wat ik iedere school met kinderen met FASD zou willen aanbevelen! Dit is passend onderwijs! Dat is ouderbetrokkenheid! Maar ook de ervaringen van elkaar delen, daar leren we weer heel veel van!
