Onze dame met FASD kan niet lezen en schrijven. Heel lastig wanneer je IQ wel normaal is. Visueel en auditief krijgt ze gelukkig heel veel van de wereld mee, maar toch blijft het behelpen in een wereld vol letters. De reden hierachter is niet bekend en een dyslexieverklaring krijgt ze niet. Daarvoor moet namelijk enige basis zijn waarop ze getest kan worden. En dat ontbreekt in haar geval. Dus soms maken wij van de nood een deugd.
De dame is gek op koken en bakken en dat komt goed uit, omdat er een verjaardag gevierd moest worden bij ons thuis. Een kwarktaartje is niet zo moeilijk om te maken en dat heeft ze vaker gedaan, dus hoeven wij er niet voortdurend bij te staan. Mixer, bakken, pakjes enz. alles krijgt zijn plaats in de keuken en onze dochter gaat aan het werk. Na zo’n 15 minuten pronkt er een kwarktaart in de springvorm. “Proef even mam”, en ik mag een klein likje vulling proeven. Ik merk dat de structuur anders aanvoelt dan normaal, maar vies is het niet. Trots op het resultaat zet ze de taart in de koelkast. Wanneer ik daarna mijn kookkunsten mag vertonen en de ingrediënten pak, merk ik dat ik wat mis, maar ik vind wel twee bakjes kwark in de koelkast. Mijn verbazing groeit. Waar heeft ze dan de taart van gemaakt? Ineens krijg ik een ingeving. Ze zal toch niet de crème fraiche gebruikt hebben die ik juist nu nodig heb? Ik doorzoek de koelkast en ik kom tot de conclusie dat de crème fraiche mist en dat ik in ruil daarvoor twee bakken met kwark over heb.
We hebben de alternatieve kwarktaart maar niet aan de visite uitgedeeld, maar onze dame is weer eens met de neus op de feiten gedrukt. Het gemis van het niet kunnen lezen. Geef haar eens ongelijk, zoveel verschil zit er ook niet tussen een bakje kwark en een bakje crème fraiche. In de avond, nadat de visite weg was, hebben wij een stuk ‘kwarktaart’ gegeten. Zo heeft ze per ongeluk een geheim recept ontdekt en dat smaakte heel lekker.
