Iedere ouder kent die ingewikkelde periode als een peuter/kleuter opeens alles “zelluf” wil gaan doen. Je mag niet meer helpen met aankleden, of het vlees snijden. ZELLUF DOEN. Zelf de laarzen aandoen, zelf de jas vastmaken. ZELLUF DOEN. Het lukt niet. Mag mamma helpen? NEE, ZELLUF DOEN!!!!!
Pas als je een kind met FAS moet opvoeden en je merkt dat allerlei ontwikkelingsstappen niet vanzelfsprekend zijn gaat opvallen hoe dit werkt in de opvoeding. Het gaat bijna vanzelf. Het kind trekt de lepel uit je handen en gaat heel onhandig, dat dan weer wel, zelf het bakje yoghurt leegeten.
Of trekt zelf de laarzen aan, wel die van pappa, ik ken veel hilarische foto’s van kinderen in veel te grote laarzen, je hoeft er weinig voor te doen, het kind leert het zichzelf eigenlijk.
Een kind met FAS maakt zulke ontwikkelingssprongen niet vanzelfsprekend. Vaak moet je ze helpen. Kauwen? Gaat vaak niet vanzelf, logopedie nodig. Lopen? Niet vanzelfsprekend, vaak fysiotherapie nodig. Als ouder raak je er bijna aan gewend dat je het kind bij elke stap moet helpen en moet stimuleren en heel lang moet volhouden, zoals bij het zindelijk worden.
Het verbaasde mij bij één van mijn kinderen met FAS ook heel erg dat hij nooit iets in zijn mond stopte als baby. Hij rook er wel aan, nog steeds is hij erg bezig met geur, als ik eens een ander merk melk koop lust hij dat niet. Maar in de mond stoppen, nee, nooit gedaan.
Maar nu opeens, hij is 9, wil hij alles zelluf doen! Tandenpoetsen, douchen, hij wil het zelluf doen!
Heerlijk, irritant (want het gaat veel te langzaam) maar ook zo fijn! Een volgende ontwikkelingsstap, terwijl we dat helemaal niet verwachtten!
Go for it, kid!!
